Stilte: de spannendste vaardigheid in coaching

"Spreek alleen als je de stilte kunt verbeteren” 

Er gaan verhalen rond dat in oude kloostertradities dat deze spreuk aan de muur van de eetzaal hing. Deze eenvoudige zin nodigt uit tot zelfonderzoek: Voeg ik werkelijk iets toe met wat ik zeg? Of breek ik de stilte, terwijl die juist aan het woord was? 

Want hoeveel ruimte laat jij in je gesprekken?

Het was tijdens een oefensessie met een van onze studenten. Ze zat tegenover een cliënt die haar verhaal vertelde. Het ging over werkdruk, spanning thuis en het gevoel nergens echt meer bij te horen. Halverwege viel ze stil. Ze keek naar beneden, draaide zenuwachtig haar ring rond haar vinger.

De student-coach werd onrustig. Je zag het in haar ogen: moet ik iets zeggen? Moet ik nu een vraag stellen? Ze ademde diep in en opende haar mond… maar besloot toch te zwijgen.

Tien seconden lang gebeurde er niets. Tien seconden die voor haar voelden als een eeuwigheid. En toen gebeurde het: de cliënt keek op, haalde diep adem en zei zacht: “Eigenlijk ben ik gewoon bang dat niemand mij écht nodig heeft.”

Een zin die niet was gekomen als de stilte niet had bestaan.

Waarom we stilte vermijden

Iedereen die coacht kent het: die ongemakkelijke stilte in een gesprek.We vullen hem vaak op, omdat we denken dat het hoort.Met een goedbedoelde vraag.Met een samenvatting.Met geruststelling.

Maar eigenlijk vullen we hem vooral op omdat we zélf het ongemak niet verdragen.

We vergeten dat stilte geen leegte is. Stilte is geladen. Het is een moment waarin iemand zakt van denken naar voelen. Waarin een vraag nog eens naklinkt. Waarin iets ouds eindelijk ruimte krijgt om aan het licht te komen.

Stilte als instrument

Vergelijk het met muziek. Een melodie zonder rustmomenten wordt een kakofonie. Het zijn de stiltes tussen de noten die het ritme, de diepte en de schoonheid bepalen.

Zo is het ook in coaching. Zonder stilte is er alleen een stroom woorden – zonder bedding, zonder inbedding, zonder betekenis.

Ik herinner me een cliënt die altijd maar doorging met praten. Alsof ze bang was dat het gesprek stil zou vallen. Toen ik bewust zelf stil bleef, keek ze me na een tijdje aan en zei: “O, jij vindt dit niet eng hè? Dat ik even niks zeg.”Dat inzicht alleen al gaf haar toestemming om voor het eerst écht te voelen wat er speelde.

De moed om niets te doen

Stilte in coaching vraagt moed. Moed om zelf aanwezig te blijven zonder direct iets te hoeven doen. Moed om het ongemak van jezelf en de ander te verdragen.

Dat is spannend – en daarom leren we dit bij de Nederlandse Coach Academie stap voor stap. Studenten oefenen hoe het is om die geladen momenten te laten bestaan. Om te ontdekken dat hun blik, hun lichaamshouding en hun innerlijke rust vaak meer zeggen dan woorden ooit kunnen.

Wat je leert als je stilte omarmt

De coaches die dit leren, ontwikkelen bijzondere kwaliteiten:

• Ze zijn aanwezig zonder te vullen.

• Ze luisteren voorbij de woorden.

• Ze durven te vertragen.

• Ze vertrouwen op het proces.

• Ze laten ruimte voor wat wil ontstaan.

En wat levert dat op?

• Gesprekken die dieper raken.

• Cliënten die transformatie ervaren, niet alleen inzicht.

• Zelfvertrouwen om in het niet-weten te blijven.

• Verbinding zonder het gevoel dat je iets moet fixen.

Want uiteindelijk geldt ook in coaching: de stilte tussen de noten maakt de muziek.

Bij de NCA leer je hoe je precies dáár als coach kunt zijn – niet door méér te doen, maar door aanwezig te durven zijn in minder.

👉 Ben jij nieuwsgierig hoe dat voelt? In onze opleiding tot professioneel coach ga je het ervaren, oefenen en verfijnen.

P.S. Misschien is het wel precies dát wat jou onderscheidt van al die coaches die vooral veel praten: dat jij ook durft te zwijgen.

De stilte van het klooster nodigt uit tot vertraging, tot luisteren, tot zijn. Precies dat wat ook in een coachgesprek het verschil maakt.